Այսօր կաթոլիկ աշխարհը տոնում է Սուրբ Ծնունդը: Առաքելականների համար այդ օրը հունվարի 6-ն է, ուղղափառների համար` հունվարի 7-ը: Ո՞րն է տարբերությունը, որ քրիստոնյա աշխարհի մի հատվածի համար Հիսուս Քրիստոսը ծնվել է դեկտեմբերի 25-ին, մյուսների համար` ավելի ուշ: Չէ՞ որ, ցանկացած բան մոլորակի վրա մի անգամ է տեղի ունենում, տարվա նույն օրը: Եթե մենք բոլորս շարժվում են նույն ժամանակով, ապա կարող է տարբերությունը մի քանի ժամի խնդիր լինել, ոչ թե օրերի:
Քրիստոնեությունը հիմնված է մեկ ընդհանուր ուսմունքի վրա: Այն գրված է բավականին պարզ լեզվով` ազգերի, ռասաների, հանրության տարբեր շերտերի հավասարության սկզբունքով: Այն, ինչ որ հետագայում փոխվել-տեսակավորվել է` միայն մարդու ձեռամբ: Այն մարդու, որին Աստծո որդին քարոզել է բաժանումներ չանել իր և իր տեսակի միջև: Եկեղեցին, մարդուն ավելի մոտ լինելու փոխարեն, ինչպես Հիսուսը, հակառակը` բաժանվել է տարբեր խմբերի: Քրիստոնյա աշխարհի ներկայացուցիչներն անտեսել են հանգամանքը, որ ազգությունը կարող է տարբեր անուն ունենալ, բայց հավատքը` ոչ: Քրիստոնեական հավատքի մասին է խոսքը: Ժամանակը ցույց տվեց, որ եթե նույնիսկ քրիստոնյա աշխարհը պայքարել է իրար մեջ չձուլվելու դեմ, ապա մեր ժամանակներում գլոբալիզացիոն մարտահրավերները մեծ փորձության տակ են դնում ազգայինն ու ավանդականը, ու վերջիններս բնավ չէին տուժելու, եթե ազգերը ինքնակամ դրան չգնային: Հակառակը` տարաբաժանումների բացակայությունն ավելի մերձեցնելու էր ողջ քրիստոնյա աշխարհը:
Մարդը ստեղծվում է առանց իզմերի ու առանց հակաիզմերի դրոշմակնիքի, բայց հետո գայթակղությունները մարդուն տանում են մի տեղ, ուր նա հասկանում է, որ ճիշտը արմատներին վերադառնալն է: Մաքուր, առանց տարբեր ամբիցիաներով կառավարվող տարածքին վերադառնալը: Ցավոք, շատերն այնտեղ ավելի ուշ են հասնում, քան դա հնարավոր է: Դառնալով Սուրբ Ծննդին, կուզենայի նկատել. տրամաբանությունը հուշում է, որ Սուրբ Ծնունդը պետք է նախորդի, ոչ թե հաջորդի Նոր Տարուն: Վատ չէր լինի, եթե հայ առաքելական եկեղեցին մի օր վերանայեր այս հարցը:
Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ